توسعه سرانه ورزشی مدارس از افزایش مساحت تا ارتقای فضا
بسیاری از خاطرات دوران تحصیل ما وابسته به شیطنت‌هایی است که در حیاط مدرسه‌هایمان رقم می‌خورد که معمولا دو منظوره بود
بسیاری از خاطرات دوران تحصیل ما وابسته به شیطنت‌هایی است که در حیاط مدرسه‌هایمان رقم می‌خورد که معمولا دو منظوره بود؛ هم مکانی برای سپری ساعت تفریح و استفاده دانش‌آموزان از هوای باز و هم زمینی آسفالت شده، گاهی با دو پایه مستهلک یا زنگ‌زده شده بسکتبال، والیبال و یا دروازه‌هایی با تورهای رنگ و رو رفته فوتبال که مجموعا زمین ورزش و فضایی برای برگزاری کلاس‌های ورزشی بود؛ اما دانش‌آموزان مدارس غیردولتی در کنار تمام فخرفروشی‌هایی که به دانش‌آموزان مدارس دولتی داشتند، در این زمینه هم از ویژگی خاصی برخوردار بودند و اینکه می‌توانستند برای زنگ‌های ورزش سوار مینی‌بوس شده و از سالن‌های چندمنظوره ورزشی کرایه شده توسط مدرسه‌شان استفاده کنند، وضعیت را حسرت برانگیز تر می‌کرد؛ اما به خاطر دارم روزی یکی از معاونان مدرسه‌مان گفت شما دانش‌آموزان مدارس دولتی وضعیت بهتری دارید چرا که در حیاط‌های بزرگ مدرسه خود زنگ ورزش را سپری کرده و نیازی نیست بخش زیادی از زمان کلاستان صرف رفت و برگشت در مسیر مدرسه و سالن ورزشی شود.
ادامه از صفحه یک: اما حقیقت امر این است که وضعیت‌های اشاره شده، هیچ‌کدام بر دیگری برتری ندارد چرا که هیچ‌کدام زمان و مکان مناسب مورد نیاز یک دانش‌آموز را تأمین نمی‌کند، آنهم در شرایطی که دانش‌آموزان کشور ما روز به روز دچار کم‌تحرکی، افزایش وزن و چاقی شده و در سایه زندگی مدرن و آپارتمان‌نشینی و پناه بردن به بازی‌های کامپیوتری، تمام نیاز تحرکشان تنها در ساعات ورزش مدرسه اقناع می‌شود. این در حالی است که بر اساس آخرین آمار در شرایطی که نمی‌توان عدد قاطعانه‌ای برای استاندارد سرانه ورزشی یک دانش‌آموزش مطرح کرد، در کشورهای ارًوپایی سرانه ورزشی بین یک تا دو و نهایتا سه مًتر برای هر دانش‌آموز و البته در خود محل مدرسه قرار دارد؛ اما این عدد در میان اعداد متغیر استان‌های کشور در زمینه سرانه ورزشی مدارس، استان اصفهان با مجموع سرانه 57 سانتی‌متری سرپوشیده و روباز، برای هر دانش‌آموز تخمین زده شده است که این استان را در جایگاه 14 کشوری قرار می‌دهد. گرچه وضعیت سرانه ورزشی کلی استان اصفهان نیز تعریفی ندارد و بنا بر تعبیری از اداره ورزش و جوانان استان اصفهان در سال 1399 که البته اکنون به روز نیست، چیزی در حدود ۴۶ صدم مترمربع و اگر سراغ عدد دقیق‌تری از آن را بگیرید توفیر چندانی با این میزان ندارد. چرا که در تیرماه امسال اعلام شد سرانه فضای ورزشی در استان اصفهان از ۴۶ صدم مترمربع به ۵۰ صدم مترمربع (نیم مترمربع) رسید، به این معنا که هر نفر در استان نیم مترمربع فضای ورزشی در اختیار دارد؛ اما همواره نمی‌توان ایراد را تنها به کمبود زیرساخت‌ها گرفت و باید عدم وجود فرهنگ مناسب در میان مردم جامعه نسبت به قرار دادن برنامه ورزشی در شیوه زندگی خود را نیز ایرادی دانست که در تربیت فرزندان نیز تأثیر داشته و آن دسته از مدارسی را هم که دارای امکانات ورزشی بوده و از هر طریق ممکن سعی در ایجاد فضای ورزشی استاندارد و مناسب برای دانش‌آموزان شده و در حد بضاعت خود تلاش می‌کنند را در ترغیب دانش‌آموزان به انجام فعالیت ورزشی به مشکل می‌اندازند. گرچه نمی‌توان و نباید نسبت به مسئله سلامت جامعه ناامید بود و اگرچه در میان نیازهای فراوانی که در قیاس با تفکر سلامتی بدنی فردی از طریق ورزش روزانه و هفتگی و به دنبال آن مطالبه سرانه ورزشی استانداردی که اکنون در اولویت چندم مسائل زندگی آحاد جامعه قرار دارد، شاهد این هم هستیم که هرچه می‌گذرد افتخارآفرینی زنان و مردان کشورمان در مسابقات جهانی بیشتر شده و ریشه این درخشش را می‌توان در سنین پایه یافت که جرقه‌های آن را همین دانش‌آموزان می‌زنند، بنابراین نباید از تلاش برای سرمایه‌گذاری در توسعه این سرانه از سمت‌وسوی هر سازمان متولی و غیرمتولی کم‌توقع باشیم. خالی از لطف نیست که در این رهگذار می‌توان به نمونه‌های امیدوارکننده از جمله تلاش آموزش‌وپرورش استان اصفهان اشاره داشت که در لابه‌لای نیاز به اعتبارات میلیاردی برای تکمیل پروژه‌های نیمه‌تمامش، در نظر دارد در سال جاری نسبت به ایجاد زمین چمن مصنوعی و زمین ساحلی در مدارس اصفهان مبادرت ورزد تا به‌این‌ترتیب کاستی حاصل از سرانه ورزشی‌اش را با ارتقا داشته‌هایش جبران کند.